ข้อคิดชีวิตการทำงานจากรุ่นพี่ 2 คน

“ชีวิตกูมันเป็นเหมือนดาวหางวะ
จะขึ้นทั้งทีต้องพุ่งให้สุดแรงเกิด
ทะยานไปสูงสุดให้เสียดฟ้า
ด้วยเสียงที่ใครได้ยินต้องหันมามอง”

อดีตรุ่นพี่ที่ทำงานคนหนึ่งได้เล่าเป้าหมายชีวิต

ของการไปสูงจุดสูงสุดของการทำงานให้ผมฟัง

พอฟังด้วยเหตุผลเช่นนี้แล้วผมจึงไม่แปลกใจว่า

ทำไมพี่คนนี้ถึงทำงานอย่างบ้าคลั่งเหมือนคนที่กระหาย

กลัวว่าความสำเร็จจะจากเขาไปก่อนที่ตะวันจะตกดิน

และไม่มีวันขึ้นกลับอีกครั้งยังไงยังงั้น

ผมสีดอกเลาที่ปกคลุมอยู่เต็มหัว

ริมฝีปากที่คล้ำจากการสูบบุหรี่

ไม่แพ้สีขอบตาที่ร่างกายได้ฟ้องว่า

เขาพักผ่อนน้อยเกินไป

การงานของเขาได้รับการพูดถึงในห้วงเวลาหนึ่ง

แต่แล้วมันก็ค่อยๆ เงียบลงไปพร้อมกับกาลเวลา

แต่สิ่งที่ต้องแลกมากับความปรารถนา

ที่อยากพุ่งทะยานดั่งดาวหาง

ก็คือสุขภาพอันย่ำแย่ที่ตามมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

การเร่งให้ตัวเองไปสูงสุดเป็นเรื่องที่ควรเอาเยี่ยง

แต่การหักโหมจนไม่รู้ต้นทุนของชีวิตอีกหลายด้าน

คือสิ่งที่ไม่ควรเอาอย่างเท่าไหร่นัก

และแน่นอนว่าชีวิตที่เป็นดั่งดาวหาง

ก็ถูกลืมเลือนไปอย่างรวดเร็ว

จากสิ่งใหม่ที่เข้ามาแทนอย่างง่ายดาย

หันกลับไปมองรุ่นพี่อีกคนหนึ่งไม่ได้มีบุคลิกโผงผาง

แต่ค่อยเป็นค่อยไปในชีวิตการทำงาน

และค่อยๆ สร้างผลงานที่รับผิดชอบ

ให้พูดแทนตัวเองว่า คุณค่าในตัวเขานั้นสำคัญเพียงใด

เปรียบแล้วชีวิตรุ่นพี่คนนี้เหมือนดวงอาทิตย์ดวงหนึ่ง

ให้แสงสว่าง ความหวัง และความอบอุ่นแกคนรอบข้างที่ทำงานด้วย

และรู้จักลับขอบฟ้าในห้วงเวลาที่รู้ว่ายังไม่ใช่พื้นที่ของตน

แต่สัมผัสได้ถึงการมีตัวตนและผลงาน

ที่ไม่พุ่งทะยานจนปราศจากคนรอบข้าง

เข้าสู่ช่วงเทศกาลลอยกระทง

เลยนึกถึงแสงสว่างที่สร้างความบันเทิงอย่างพลุ

เลยนึกถึงชีวิตการทำงานของรุ่นพี่สองคนนี้ครับ

หวังว่าจะเป็นแสงสว่างอีกรูปแบบหนึ่ง

ให้เราได้เรียนรู้กันในเทศกาลลอยกระทงในปีนี้

===========================

อย่าลืมติดตาม PODCAST ออฟฟิศ 0.4

Podcaster : ออฟฟิศ 0.4

Writer : สิ่งที่เจ้านายไม่เคยบอก / เปิดเทอมใหญ่วัยทำงาน / เป็นคนที่ใช่ในงานที่ชอบ / นี่เงินเดือนหรือเงินทอน