ทำไมตำแหน่งยิ่งเติบโต แต่เรากลับมีความสุขน้อยลง

ชวิตที่ดี คือ อะไร

พี่ที่ทำงานถามผม

“ไม่เดือดร้อนและมีความสุข”

ผมตอบกลับไปเชิงปรัชญาแบบกว้างๆ

สำหรับพี่ชีวิตที่ดี ต้องเริ่มต้นจากการเรียนหนังสือเก่งๆ เพื่อที่จะมีงานดีๆ ทำ พอมีงานที่ดีทำก็มีเงินเพื่อมาซื้อบ้าน ซื้อรถ ซื้อยารักษาโรค และมีเงินไปท่องเที่ยว ฯลฯ

ผมหยุดคิดไปพักหนึ่งและคิดว่าคำตอบมันเหมือนบทเรียนสมัยเด็กยังไงยังงั้น

เสียงหัวเราะของพี่ที่ทำงานดังขึ้น

ชีวิตที่ดีที่พี่บอกไป มันไม่ใช่ของพี่หรอก มันคือนิยามชีวิตที่ดีของแม่พี่เอง

แต่พี่กลับพบว่า ชีวิตที่ดีนั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นจากการดำเนินชีวิตตามขั้นตอนที่แม่บอกสักเท่าไหร่

เพราะความต้องการของคนเรามันเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ พี่คิดแบบนั้นนะ เพราะพี่คิดว่าความต้องการถูกกำหนดด้วยวัยและสภาพแวดล้อมในชีวิตที่เดินทางมากระทบจิตใจเรา ซึ่งมันไม่แน่นอนเอาเสียเลย

หลังเรียนจบมหาวิทยาลัย เราวาดฝันไว้อย่างสวยงามใช่ไหม ว่าฉันต้องเป็นแบบนี้ ใช้ระยะเวลาเท่านี้ มีเงินเดือนเท่านี้ตอนอายุเท่าไหร่

ผมอมยิ้ม ดูเหมือนโรคฝันหวานจะเกิดขึ้นกับทุกคน

แต่ความจริงเราก็รู้กันอยู่เนอะว่าเราไม่ได้ควบคุมชีวิตตัวเราเองคนเดียว มีองค์ประกอบมากมายที่คอยคุมเราอยู่โดยที่เรามองเห็นและมองไม่เห็น แต่เราไม่ต้องไปใส่ใจมันมากหรอก แค่ทำสิ่งที่เราควบคุมได้ให้มันดีที่สุดก็พอ

พูดไปสักพักพี่ที่ออฟฟิศก็หลบสายตาไปมองท้องฟ้าสัก 2 วินาที

ผมเริ่มตั้งคำถามในใจว่า เหตุใดคนทำงานตำแหน่งไดเรกเตอร์ที่นั่งคุยอยู่ตรงหน้าถึงกลับมาสู่คำถามและคำตอบอันเรียบง่าย

เขามองทะลุชีวิตการทำงานบางอย่างที่เรามองไม่เห็นหรือกำลังถูกโรคฝันหวานบังตาอะไรบางอย่างหรือเปล่า

“บางครั้งก็น่าเบื่อนะ”

คีย์เวิร์ดแรกถูกเผยออกมา หลังจากหมู่เมฆบนท้องฟ้าค่อยๆ เคลื่อนตัว

พี่ทำงานที่นี่ เริ่มตั้งแต่ตำแหน่ง จูเนียร์ ซีเนียร์ เมเนเจอร์ จนมาเป็นไดเรกเตอร์ ซึ่งพี่พบว่าช่วงแรกของการทำงานสนุกมากๆ

อาจเพราะมันมีเรื่องที่เราได้เรียนรู้อยู่เสมอ เพราะปริมาณความไม่รู้ของเราเยอะมาก ผนวกกับความรับผิดชอบไม่ได้เยอะเท่าที่ควร

แต่เมื่อตำแหน่งโตขึ้นๆ ความสนุกมันกลับลดน้อยลง แถมความรับผิดชอบก็เพิ่มมากขึ้น มันเลยทำให้พี่คิดว่า การเติบโตในแง่ตำแหน่งก็ไม่ได้ตอบโจทย์เรื่องชีวิตที่ดีของคนทำงานสักเท่าไหร่ ยกเว้นเงิน (หัวเราะ)

จนพี่คิดว่า พี่อยากจะลาออกแล้วไปทำในสิ่งที่มอบความสุขและผลตอบแทนให้เราได้

หลังจบประโยคนี้ ผมคิดในใจว่า นี่คือการสั่งลากันหรือเปล่า
ผมจึงถามต่อแล้วพี่อยากไปทำอะไร

เขาเล่าอาชีพมากมายที่อยากทำ แต่สุดท้ายเขากลับตกผลึกทางความคิดอะไรบางอย่าง

ตอนแรกพี่หลงทาง ตอนนี้พี่เจอทางออกแล้ว

บางครั้งความเบื่อ ความเหนื่อยล้า มันดึงความคิดให้พี่อยากกระโดดออกไปจากบ่อน้ำที่เราใช้ดื่มกินมาตลอดหลายสิบปี และพี่ก็ไม่รู้ด้วยว่าเมื่อเราตัดสินใจกระโดดไปบ่ออื่น มันจะดีเหมือนบ่อที่เราใช้อยู่ปัจจุบันหรือเปล่า

พี่จึงคิดว่าพี่กำลังมีปัญหากับการจัดการตัวเองมากกว่าที่ตัวบ่อน้ำ
เราทุกคนล้วนเป็นปลา แต่เราจะเป็นปลาชนิดไหนก็ขึ้นอยู่กับเราจะเลือกเป็น

บางคนอยากเป็นปลาใหญ่ ปลาเล็ก ปลานิสัยดุร้าย ปลาที่เข้าได้กับคน หรือปลาที่ชอบทวนกระแสน้ำอย่าง ปลาแซลมอน

แล้วพี่เลือกเป็นปลาอะไรครับ

พี่เป็นปลาใหญ่ แต่ใช้คุณลักษณะปลาแซลมอนมาดำเนินชีวิต นี่แหละคือหนทางของพี่ที่ทำให้พี่คิดได้

ปลาใหญ่อย่างพี่ต้องการความสงบ ซึ่งความสงบในบางช่วงของการทำงานก็ต้องทวนกระแส หมายถึงเดินทางสวนเวลากับผู้อื่น ซึ่งพี่พบว่าวิธีนี้มันช่วยให้พี่มีความสุขกับการทำงานมากขึ้น โดยเฉพาะช่วงพักกลางวัน

ปกติเรามักจะลงไปกินข้าวเป็นหมู่คณะ แล้วมักจะเสียเวลาตั้งแต่การรอกันไปกิน การตัดสินใจว่าจะกินร้านไหน การตัดสินใจว่าจะกินอะไรดี สุดท้ายก็ไม่ได้คุยอะไรกันเพราะมัวแต่ก้มหน้าเล่นมือถือกันหมด แล้วก็กลับเข้ามาทำงานเหมือนเดิม

สิ่งที่พี่คิดนั้นอาจเป็นความคิดเห็นส่วนตัวกับสิ่งที่พี่เคยประสบด้วยตนเอง นั่นคือเหตุผลว่าทำไมพี่ถึงเลือกเดินทางไปกินข้าวคนเดียว และออกจากออฟฟิศช้าหน่อย เพื่อไม่ต้องไปแย่งชิงเวลาที่เร่งรีบกับพนักงานบริษัทอื่นๆ ที่อยู่ในละแวกด้วย

พอพี่สวนทางกับคนอื่นโดยปราศจากการเร่งรีบ มันทำให้พี่เห็นอะไรมากขึ้น ทำให้พี่ได้พูดคุยกับพ่อค้าแม่ค้าที่ขายข้าวร้านต่างๆ ซึ่งบรรยากาศที่สงบนั้น ทำให้พี่ได้ผ่อนคลายพอสมควร ก่อนที่จะกลับไปทำงานต่อ

ดังนั้น เวลาพักกลางวัน คือ เวลาทองของพี่ที่ช่วยผ่อนคลายได้เป็นพิเศษ

ซึ่งการทวนกระแสก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหม่ พูดง่ายๆ มันคือเรื่องการจัดการและการบริหารเวลาในการใช้ชีวิตกับงานของเรานั้นแหละ

บางคนอาจลงทุนมาถึงที่ทำงานเช้าหน่อยเพื่อที่จะเช็คลิสต์สิ่งที่ต้องทำ นั่งดื่มกาแฟ กินขนมปัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ รอเวลาเข้างาน ดีกว่าไปเสียเวลาบนท้องถนนหลายชั่วโมง

ซึ่งพี่คิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามาก ถ้าเราเตรียมสภาพจิตใจให้แจ่มใสเข้าไว้

ทุกวันนี้พี่คิดว่าชีวิตที่ดีของพี่คืออะไร ผมถาม

ก็คงคล้ายกับคำตอบที่แม่บอก

เพียงแค่เติมความสุขเป็นคำตอบสุดท้าย

ชีวิตก็คงสมบูรณ์ขึ้น

หลังจบบทสนทนา

ผมนั่งคิดอยู่คนเดียวเพื่อสำรวจตัวเองอยู่ว่า

เราเป็นปลาอะไรที่กำลังว่ายอยู่ในบ่อน้ำแห่งนี้…

หมายเหตุ: บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของหนังสือ ‘สิ่งที่เจ้านายไม่เคยบอก’

อย่าลืมติดตาม PODCAST ออฟฟิศ 0.4

SPOTIFY : https://spoti.fi/38KKW19
APPLE : https://apple.co/2TXdzUr
SOUNDCLOUND : http://bit.ly/OFFICE04TH-SC
YOUTUBE : http://bit.ly/OFFiCE04TH-YT
PODBEAN : https://office04th.podbean.com

=========================
TWITTER : https://twitter.com/Office04TH
WEBSITE : https://office04.org/