นี่แหละชีวิตฟรีแลนซ์ | สิ่งที่คนทำงานไม่เคยบอก

ชีวิตฟรีแลนซ์เป็นไงวะ?
นี่คือคำถามที่ผมถามตัวเองหลังจากออกจากงานประจำมาสักพัก

1

“พี่ออกจากงานแล้วทำไมไม่เห็นมีเวลาให้ผมเลย”
“พี่มีงานอื่นที่รับอยู่ ต้องเคลียร์ เดือนหน้าคงดีขึ้น”

เหมือนคำแก้ตัวไปแกนๆแบบนั้น
แต่ความจริงคือเราจัดสรรเวลา “เลือก” ทำเรื่องที่อยากทำ

ความจริงข้อแรกคือมีโอกาสเข้ามาเยอะขึ้น
แต่ความจริงข้อสองคือเราตั้งใจลาออกมาเพื่ออะไร?

ภาพของ “ยุ่น” ในเรื่องฟรีแลนซ์ของ GDH ลอยขึ้นมา
เป็นคำตอบว่าเราไม่ได้ออกมา เพราะต้องการเวลาทำงานมากขึ้น

เราแค่ต้องการเวลาในการใช้ชีวิต

2

มึงเก่งมากเลยนะ ที่ตัดสินใจออกจากงานตอนนั้น
แล้วประคับประคองได้ถึงทุกวันนี้

เราพิมพ์ LINE บอกเพื่อนคนหนึ่งไป
เพราะเพิ่งเข้าใจความฟุ้งซ่านของเขาในช่วงเวลาหนึ่ง

ตอนที่เขาลาออกจากงานด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า
ก่อนที่จะมีปัญหาหลายอย่างเข้ามาประเดประดังให้รู้สึกแย่

ช่องว่างระหว่างเวลาที่มากขึ้นทำให้เราสับสน
บางวันผ่านพ้นไปเหมือนไม่ได้งานแต่ก็ได้งาน

เราเรียนรู้ว่า..เวลาไม่ได้มีไว้เพื่อสร้างอะไรที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น
แต่มันมีไว้แค่อุดช่องว่างที่ขาดหายไปสำหรับการใช้ชีวิต

เรากำลังได้ใช้ชีวิตจริง ๆ เหรอวะ?

3

ละเลียด ละเอียด และละลาย
เป็นความหมายของการใช้ชีวิตที่ประณีตมากขึ้น

พยายามหัดวิ่ง 10 กิโลใน 1 เดือน
ทั้งที่เกลียดการวิ่ง และอาการเจ็บปวดกล้ามเนื้อหลังวิ่ง

นั่งสมาธิไปเรื่อย หลับบ้าง เมื่อยบ้าง
ทั้งที่เราชอบอ้างว่าตัวเองไม่มีเวลาทำอะไรพวกนี้

ทำงานอย่างละเอียดมากขึ้น
ให้เวลากับการทำสไลด์บรรยาย และงานที่อยากทำ

ส่วนที่เหลือคือให้ครอบครัวเท่าที่จะเอื้ออำนวย
เหมือนตัวช่วยให้ทุกฝ่ายขับเคลื่อนไปได้ง่ายขึ้น

ชีวิตก็แค่นี้หรือเปล่าวะ?
เราถามตัวเองในบางครั้งที่อยู่นิ่งๆ

แต่สิ่งที่ได้รับกลับไม่มีคำตอบเป็นชิ้นเป็นอัน

ทุกรูปแบบชีวิตล้วนมีข้อดีและปัญหา
อยู่ที่ว่าเราเองจะพอใจกับแบบไหน
ไล่ตามความสำเร็จ
ทะเยอทะยานอยากฝัน
ยิ้มรับกับการไม่เป็นที่จดจำ
นั่งขำอยู่กับลูกเล็กๆที่ไม่ประสีประสา

ถ้าวันนี้เราเลือกวิธีใช้ชีวิตได้
แปลว่าเราโชคดีกว่าคนอีกหลายคน

ดังนั้น ไม่ว่าจะทำงานอะไรแบบไหน
เราว่ามันไม่สำคัญมากเท่ากับ…
คุณค่าที่เรามองเห็นตัวเองทุกวันในกระจก

แม้ว่ามันจะจบลงที่ความตายเหมือน ๆ กัน