เวลาเครียดจากการทำงานทำยังไงดี? | สิ่งที่คนทำงานไม่เคยบอก

เวลาพี่เครียด พี่ทำยังไงวะ?
น้องคนหนึ่งถามคำถามนี้มาเมื่อไม่กี่วันก่อน

โดยส่วนตัว ผมสังเกตเห็นว่าช่วงนี้คนบ่นว่าเครียด มีปัญหา หรือรู้สึกแย่ที่ชีวิตไม่เป็นอย่างใจมากขึ้น ตั้งแต่เด็กๆที่เพิ่งเริ่มทำงาน วัยที่กำลังจะเปลี่ยนงานใหม่เพื่อให้คำตอบกับสิ่งที่ตัวเองรัก ไปจนถึงวัยกลางคนอย่างผมที่มีภาระให้รับผิดชอบมากขึ้น

ผมตอบคำถามน้องคนนั้นไปแบบง่ายๆว่า เวลาเครียดก็หาอะไรทำแก้เครียดนี่แหละ ออกกำลัง กิน นอน หรือ ดูหนังดีๆสักเรื่อง 555

แต่มาคิดจริงๆ ผมว่าลึกๆแล้วเราอาจจะต้องหาสาเหตุว่าเราเครียดเพราะอะไร?

1
เราเครียดเพราะ…
สังคมที่เปรียบเทียบไม่มีสิ้นสุด
หรือเราหยุดเห็นความแตกต่างไม่ได้
จริงๆการเปรียบเทียบสำหรับผมมองว่าเป็นเรืองที่ดีนะครับ ในแง่ที่เราเปรียบเทียบเพื่อพัฒนาตัวเองขึ้นไป แต่บางทีการเห็นอะไรมากๆเข้าก็ทำให้เราเขวได้เหมือนกัน

แน่นอนว่าตัวผมเองก็เป็น แต่สิ่งที่ผมบอกตัวเองบ่อยๆคือ
การเปรียบเทียบไม่แปลก
ความอยากแข่งขันไม่ผิด
แต่ให้รู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว
เรายืนกันอยู่บนถนนคนละเส้น
เปรียบเทียบแค่ไหนก็ได้
แต่ให้เอาแรงผลักดันพวกนั้น
มาสร้างเสริมความก้าวหน้า
ถ้ารู้ว่าเปรียบเทียบแล้วรู้สึกแย่
สิ่งที่ทำได้แค่มองตรงไปข้างหน้า
แล้วพยายามก้าวต่อไปในเส้นทางเรา
อย่าลืมว่าคนที่เขาวิ่งเร็วกว่าเรา
เขาอยู่บนถนนคนละเส้น
และเห็นความต้องการคนละอย่าง

2
เราเครียดเพราะ…
เราไม่รู้ว่าเราต้องการอะไรกันแน่
เรามองเห็นทุกทาง
เรารับฟังทุกความเห็น
เราอยากเป็นอะไรสักอย่าง
ที่ทำให้ใครสักคนยอมรับ

การปลอบใจไม่ให้แย่
คือ การบอกตัวเองว่า
โลกทุกวันนี้มีทางเลือกมากขึ้น
เราต้องเลือกสักทางเพื่อก้าวต่อไป
และไม่มีทางที่เราจะรู้ว่าทางไหนดีที่สุด
เราทำได้แค่ทำทางที่เราเลือกให้ดีที่สุด

เราทำได้แค่นั้น
และมันคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเรา
ต่อให้เราเลือกหนทางผิด
ชีวิตก็ได้ประสบการณ์กลับมา
และอย่างน้อยก็ได้เรียนรู้ว่า
ต่อไปต้องเลือกทางที่ดีกว่านี้ให้ได้

3
เราเครียดเพราะ…
เราแบกความหวังมากเกินไป
ความหวังเป็นเรื่องที่ดี
แต่ความหวังดีต่อตัวเองต้องไม่ลืม
ถ้าความหวังมันหนัก
ลองหยุดพักก่อนไปต่อดีไหม

ถ้าความหวังมันทำให้ทรมานใจ
ควรสงสัยว่าความสุขระหว่างทางหายไปไหน
และถ้าความหวังมันมากเกินไป
บางทีเราอาจจะต้องยอมรับว่ามันไม่ใช่ความหวัง
แต่มันเป็นได้แค่ความฝัน
ที่รอวันให้เราตื่นขึ้นมายอมรับกับความจริง

สูดลมหายใจลึกๆเข้าเต็มปอด
แล้วกลับมากอดตัวเองสักที
เพื่อให้รู้ว่าเราทำได้ดีที่สุดแล้ว
และไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจ
เพราะถึงแม้จะไปไม่ถึงตามที่หวัง
แต่เรานั้นก็เดินขึ่นมาได้ไกลกว่าเดิม

โห.. พี่แม่งเขียนอะไรวะเนี่ย
ผมส่งข้อความทั้งหมดที่โพสให้น้องอ่าน
เขาอุทานมาขำๆ บอกว่าหายเครียดแล้ว
เพราะว่าได้ระบายกับพี่ เพื่อน และครอบครัว

จริงด้วยเนอะ ผมเองก็ลืมคิดไปว่า
บางทีแล้วอาจไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลที่เครียดก็ได้นี่นา

ขอแค่มีใครสักคนรับฟังเราด้วยความจริงใจ
มันก็ทำให้เราหายเครียดได้เหมือนกันนี่หว่า